گفت،موسی کوپیام بنده ام گفت موسی من از آن شرمنده ام
شرم دارم تابگویم آن پیام چون تو دانایی و می دانی آن پیام
گفت از من بر آن تند خو کز زمن اورا سلامی باز گو
پس بگوگفتت خدای ای دلخراش گرتو را عارست ازما عار باش
مانداریم ازتو عارو جنگ نیز......
روزی ات راگرنخواهی می دهم روزی ات از سفره ی فضل وکرم
گرنخواهی منت روزی زمن روزی ات رامی رسانم بی محن
جودمن بی منتهاولطفم قدیم جود من بی انتهاو فضلم قدیم ادامه...
پیر گبر غافل وگمراه در کما ل کبر گفت:نی زبار روزی ات شرمنده ام.....
گرتو روزی می دهی هرگز نده من نخواهم روزی ات منت ننه
زین سخن آمد دل موسی بجوش گفت باخود من چه گویم حدخموش
موسی مشغول مناجات در کوه طور
اندرآن خلوت به جزاوکس نبید باخدایش رازها گفت وشنید
موسی که فارغ شداز رازونیاز خواست که برگردد...
یادش آمد ازپیام آن عنود لب ببست وچیزی ام برلب نبود
و اما خطاب خدای عزوجل به موسی (ع).......
دید موسی کافری اندر رهی پیرگبری،کافری وگمرهی
گفت ای موسی ازاین ره تا کجا می روی وباکه داری مدعا
می روم تا راز گویم باخدا عذرخواهم ازگناهان شما
گفت ای موسی توانی یک پیام ازخدا باخدای خود گویی تمام
گفت موسی هان پیامت چیست گوی گفت ازمن باخدای خود بگوی
نی خدایی تونه من هم بنده ام گوفلان گویدکه چندین گیرودار
هست من رااز خدایی تو عار نی خدایی تو ونی من هم بنده ام
نی زبار روزی ات شرمنده ام........................!!!!!(گفت وشنودهای پیرگبرباموسی ودرخواست ارسال پیامش توسط موسی
بخدا ادامه دارد....................)
و اما پاسخ....
تکبیر تاتسلیمی پراز لا اله الله ومیشوی خلیفه خدابر زمین
، دریک چشم برهم زدن رخت برمیکند وچه پراشتها وعجول است
هرچه سریعتر برای خودش قرن بشود
درست حدس زدیدسال ها را میگویم....!.
بقدری سرمان گرم می شود که سربالا می بریم می بینیم سر درختان
خلوت وپایشان پراز هیاهوست به رنگ زردونارنجی است
دیری نمی گذرد می بینی سری پرمشغله وطراوت داردومی شود بهار
ای کاش در بهاری که هدیه ی محبوب است کمی باطراوت شویم
ازجنس مهربانی ،مهربانی زلال نباشد مهربانی که ازسرخودخواهی متکلم
برخواسته وچنگی به دل مخاطب نمی زند
دلهاتان سبزومنتظرطراوت موعود
